Literaturę grecką możemy podzielić na takie oto okresy:

1). Czasy starożytne – najwcześniejsze znane prace to utwory przypisywane Homerowi, sławnemu twórcy poematów epickich „Iliady” i „Odysei”, oraz dzieła Hezjoda, którego obszerny poemat „Prace i dnie” opowiada o życiu na roli. Poeta liryczny Pindar tworzył na przełomie VI i V wieku p.n.e., po nim historycy Herodot i Tukidydes. Okresem rozwoju dramatu ateńskiego, dzięki pracom tragediopisarzy Ajsycholosa, Sofoklesa i Eurypidesa oraz komediopisarza Arystofanesa, był V wiek p.n.e. Po upadku Aten rozwinęła się proza, tworzyli wówczas historyk Ksenofont, filozof idealista Platon, orator Demostenes oraz uczony Arystoteles. Po 323 roku p.n.e. Ateny straciły znaczenie polityczne, lecz ciągle były ośrodkiem nauki, z takimi uczonymi jak Epikur, Zenon i Teofrast oraz komediopisarzem Menandrem. W tym czasie Aleksandria stała się ośrodkiem kultury greckiej; na dworze Ptolemeusza II Filadelfosa przebywali uczony Euklides, poeci Kallimach i Teokryt. W II wieku p.n.e. nowym ośrodkiem literatury greckiej stał się Rzym, a historyk Polibiusz spędził tam większą część życia. W I wieku p.n.e. Rzym stanowił też schronienie dla poetów Archiasza, Antypatra z Sydonu, Filodemosa Epikurejczyka i Meleagra z Gadary, który skompilował pierwszą grecką antologię „Wieniec”. W I wieku rzymscy pisarze prześcignęli greckich, lecz tworzyli jeszcze geograf Strabon, krytyk Dionizjusz z Halikarnasu, pisarze żydowscy, Filon z Aleksandrii i Józef Flawiusz, autorzy „Nowego Testamentu” oraz biograf Plutarch. Ożywienie nastąpiło w II wieku dzięki satyrykowi Lukianowi. W III wieku pisali historycy Kasjusz Dion i Herodian, Ojcowie Kościoła: Klemens i Orygenes oraz neoplatonicy.

2). Czasy nowożytne – należy wiedzieć, że po upadku Konstantynopola tradycja bizantyjska została zachowana w klasycznym piśmiennictwie greckim, na przykład XV-wieczne kroniki Cypru, różnorodne prace historyczne w XVI i XVII wieku, prace naukowe i teologiczne XVIII wieku. Wieku XVII i XVIII to czas zaciekłych sporów, czy należy pisać w języku ludowym, w klasycznym, czy też w języku Kościoła prawosławnego. A. Korais, pierwszy wielki nowożytny pisarz, stworzył język kompromisowy; jego dzieło było kontynuowane przez dramaturga i poetę A. Rangawisa i wielu innych. Epopeja z X wieku „Digenis Akritas” jest z reguły uważana za początek nowoczesnej literatury greckiej, tworzonej w języku ludowym; ten nurt literacki rozwijał się głównie na Krecie w XVI i XVII wieku, w licznych ludowych pieśniach i balladach XVIII wieku. Wraz z niepodległością w XIX wieku ruch ludowy zyskał na znaczeniu dzięki poecie jońskiemu D. Solomosowi. A. Kalwosowi i innych, później zaś dzięki J. Psicharisowi, noweliście i dramaturgowi, oraz A. Papadimandisowi, autorowi utworów prozatorskich, który wywarł wpływ na wielu młodych pisarzy, na przykład na K. Chadzopulosa, poetę i eseistę. Po 1920 roku rozwinęła się powieść dzięki S. Miriwillisowi i N. Kazandzakisowi, autorowi „Greka Zorby” (1946 rok). Co ciekawe, za największego poetę greckiego czasów nowożytnych uważany jest K. Kawafis, przedstawiciel modernizmu. Laureatami Nagrody Nobla są J. Seferis i O. Elitis.